Ինչո՞ւ ես խռովված

Սիրելի՛ բարեկամ, այսօր մենք շարունակում ենք «Ազատագրում հուսահատությունից» շարքի ուսումնասիրությունը, որը հիմնված է Սաղմոս 42․5-6 հատվածի վրա:

«Ինչո՞ւ ես տրտմած, ո՛վ իմ անձ և խռովված ես ինձանում։ 

Հույսդ դի՛ր Աստծու վրա, որովհետև էլի պիտի գոհանամ Նրանից, որ իմ երեսի փրկությունն է։ Ո՛վ իմ Աստված, իմ անձը տրտում է ինձանում, դրա համար էլ հիշում եմ Քեզ Հորդանանի երկրից և Հերմոնից և Փոքր սարից» (Սաղմոս 42․5-6):

Այսօր ես պետք է խոստովանեմ, որ Աստծուն հաճախ եմ տալիս այս հարցը՝ ինչո՞ւ, Տե՛ր։ Գուցե դու էլ  ինձ նման ունենում ես Աստծուն ուղղված տարբեր «ինչու»-ներ։

• Ինչո՞ւ սա տեղի ունեցավ:
• Ինչո՞ւ այս հիվանդությունը:
• Ինչո՞ւ այս տառապանքը:
• Ինչո՞ւ այս փորձությունը։
• Ինչո՞ւ այս ֆինանսական խնդիրը:

Ես կարծում եմ, որ ցանկացած մարդ իրավունք ունի նմանատիպ անկեղծ ու ազնիվ հարցեր տալ Աստծուն։

Երբ մենք անցնում ենք դժվարին ընթացքով, երբ մենք չարչարվում ենք և մեր շուրջբոլորը այնպիսի իրավիճակներ են, որոնք միայն ցավ ու տառապանք են մեզ պատճառում, ապա կարող ենք մեր Տեր Աստծուց հարցնել այդ ամենի պատճառը:

Բայց հաճախ Աստված մեզ չի տալիս մեր բոլոր հարցերի պատասխանները, և հենց այդ ժամանակ է, որ մենք կանգնում ենք հուսահատության և խռովված վիճակի մեջ հայտնվելու վտանգի առջև։ 

Այս խոսքերը Դավթի խոսքերն են․ «Ինչո՞ւ ես տրտում, ո՛վ անձ իմ, և ինչո՞ւ ես խռովված ինձանում. հույսդ դի՛ր Աստծու վրա, որովհետև էլի պիտի գոհանամ Նրանից, որովհետև Նա իմ երեսի փրկությունն է և իմ Աստվածը» (Սաղմոս 43.5): 

Երբ մարդու հոգին ընկճված է և խռովված, ապա նրա ներքին հուսահատությունը հանգեցնում է նաև արտաքին հետևանքների, ինչպիսիք են, օրինակ, տրտունջը, դժգոհությունները և բողոքները։ Բայց մենք երբե՛ք չպետք է մոռանանք, որ խնդիրը չի վերանում, երբ տրտնջում ես, դժգոհում ու բողոքում։ Այս ամենը միայն վատթարացնում է մեր՝ առանց այդ էլ ծանր իրավիճակը:

Աստծու համար թանկ ու սիրելի՛ զավակ, ահա մի հատված, որը, հուսով եմ, կքաջալերի քեզ նույնքան, որքան ինձ է քաջալերում «Իմ պահակակետում կանգնեմ ու պատնեշի վրա մնամ և նայեմ ու տեսնեմ, թե ի՛նչ է խոսելու ինձ հետ, և ի՞նչ պիտի պատասխանեմ, երբ ինձ հանդիմանի։ Տերն ինձ պատասխան տվեց և ասաց. «Գրի՛ր տեսիլքը և որոշակի նշանակի՛ր տախտակների վրա, որպեսզի այն կարդացողը սահուն կարդա»։ Որովհետև տեսիլքը դեռևս որոշված ժամանակի համար է և հևում է դեպի վախճանը. չի ստում, եթե նույնիսկ հապաղի. սպասի՛ր նրան, որովհետև անպատճառ պիտի գա և չի ուշանա» (Ամբակում 2․1-3):

Աստծու պատասխանը մեր բոլոր հարցերին այն է, որ Նրա բոլոր խոստումները ճշմարիտ են և չեն կարող չկատարվել, եթե մենք պահենք դրանց պայմանները։ Եթե կա խոստում, ապա այն անպայման իրականանալու է։ Մենք մեր տրտունջներն ու բողոքները պետք է դադարեցնենք, եթե մեր կյանքը վստահել ենք Աստծուն։ Այն, ինչ պատահել է, արդեն անցյալում է։ Մենք ոչինչ չենք կարող անել այս առումով։ Սակայն երբ մեր կյանքի վերահսկողությունը հանձնում ենք Աստծուն, ապա պետք է վստահենք, որ Նա տիրում է մեր կյանքերի վրա։ Եվ սա լավագույն հիմքն է խռովված ու բողոքող վիճակից դեպի վստահ ու գոհացող վիճակին անցում կատարելու համար։ 

Հիշի՛ր, որ դու Աստծո հրաշքն ես, և Աստված սիրում է քեզ։

Շնորհակալ եմ, որ դու կա՛ս։