Ամբողջը խնդիրը հավասարակշռությունն է…

Սիրելի բարեկամ, ուզում եմ իմանաս, որ Աստծո հետ մեր կյանքը մշտապես հավասարակշռությունը գտնելու մի ընթացք է։ Այո՛, թեև մեր բոլոր մեղքերը ներված են, սակայն Աստված մեզ ունակ է դարձնում առանց մեղքի գերության ապրելու և մեզնից առանց մեղքի կյանք է ակնկալում: Այո, թեև մենք մշտական ողորմածության ներքո ենք ապրում, սակայն մենք կանչված ենք արդարության կյանք ապրելու՝ կյանք, որը զերծ է մեղքի գերությունից…

Ահա թե որն է ամենակարևորը՝ ո՞վ ես դու Աստծո համար, այլ ոչ թե՝ ի՞նչ ես անում Նրա համար: Սակայն ճշմարտությունն այն է, որ քո գործերն ու վարքագիծն են որոշում քո ով լինելը։ 

Այսպիսով, ինչ-որ մեկն աթլետիկ կազմվածք ունի, որովհետև զբաղվում է սպորտով: Ինչ-որ մեկը քաջ է, որովհետև հաղթահարում է սեփական վախերն ու շարունակաբար պատրաստ է դուրս է գալիս հարմարավետության գոտուց ու դիմել ռիսկի: Հենց այս նույն տրամաբանությամբ էլ, մեր հավատքը նույնպես պետք է հաստատվի գործերով։ Առանց հավատքի գործերի դրսևորման, առանց մեր վարքագծի ու որոշումների համապատասխանեցման մեր դավանած արժեհամակարգին մեր ունեցած հավատքն ինքնին մեռած հավատք է:

«…այդպես էլ հավատն է առանց գործերի մեռած» (Հակոբոս 2.26):

Իրոք, որ ամենակարևորն այն է, թե ով ես դու՝ դու Աստծո զավակն ես: Բայց դա չի կարող ճշմարիտ լինել առանց շոշափելի ապացույցների։ Դու պետք է՝

• Աղոթքի միջոցով հաղորդակցություն ունենաս Աստծո հետ,
• Խոսես Նրա մասին,
• Ամեն օր ընթերցես Նրա Խոսքը,
• Մյուս քրիստոնյա քույրերի և եղբայների հետ  պարբերաբար հավաքույթներ ունենաս,
• Եվ այլ նմանատիպ հոգևոր գործողություններ կատարես, որոնք բխում են Աստծո զավակը լինելու փաստից:
  

Հավատացյալ քրիստոնյա կյանքը պահանջում է հավասարակշռում չվաստակած շնորհքի և այն գործերի միջև, առանց որոնց հավատը մեռած է: Ասվածը ավելի պարզ ներկայացնելու համար այս ամենը կարելի է համեմատել հեծանիվ վարել սովորելու հետ: Սկզբում քեզ ձգում է դեպի մի կողմ, հետո դեպի մյուսը և ժամանակի ընթացքում, վերջապես, գտնում ես ճիշտ հավասարակշռությունը՝ այն դիրքը, որը թույլ է տալիս առաջ ընթանալ: 

Այսպիսով, ամբողջ խնդիրը ճիշտ հավասարակշռությունը պահելն է։  

Շնորհակալ եմ, որ դու կա՛ս։