Ես Արման Մանուկյանն եմ։ Ամուսնացած եմ, ունեմ հրաշալի կին և չորս զավակ՝ երեք որդի և մեկ դուստր։ Ես նաև Էջմիածնի Էմմանուել ավետարանական եկեղեցու հոգևոր հովիվն եմ և նամակների շարքի հեղինակը։ Թույլ տվեք փոքր-ինչ պատմել իմ մասին․․․

Իմ շրջապատի մարդկանց ընկալմամբ ես միշտ եղել եմ հաջողված մարդ։ Թե՛ ուսման տարիներին և թե ընկերներիս շրջանում, թե՛ աշխատանքային միջավայրում և թե՛ մարդկանց հետ հարաբերություններում ես մշտապես հաջողություններ եմ գրանցել։

Սակայն իմ շրջապատի մարդիկ երբեք չեն զգացել այն մեծ դատարկությունը, որն ունեցել եմ իմ ներսում և որն ինձ մշտապես մղել է փնտրելու այդ դատարկությունը լցնելու տարբեր ուղիներ։

Զանազան փիլիսոփայությունները, գիտության ու արևելյան կրոնների ուսումնասիրությունները, մեղքի ժամանակավոր հաճույքները և անգամ տրտմությունն ու մենության առանձնացումն ի զորու չէին լցնելու այն դատարկությունը, որը գնալով ավելի ու ավելի էր ճնշում իմ ծանրացած հոգին և ուրախության ու խաղաղության կարոտ սիրտս։ Գիտե՞ք, ես մի բան եմ հասկացել իմ կյանքի փնտրտուքների այդ տարիներից, որով ուզում եմ կիսվել յուրաքանչյուր մարդու հետ․ մարդու հոգում մի տեղ կա, որը հատուկ ստեղծված է Աստծո ներկայության համար։ Այն հնարավոր չէ լցնել առասպելներով ու Աստծո մասին սեփական պատկերացումներով։ Այն հնարավոր չէ լցնել որևէ այլ բանով։